We Love God!

God: "I looked for someone to take a stand for me, and stand in the gap" (Ezekiel 22:30)

A holy man used to say when he returned home from a night of table-talk that he would never accept such an invitation again, so remorseful did such nights always leave him; so impossible did he find it for him to hold his peace, and to speak only at the right moment, and only in the right way. And, without his holiness, I have often had his remorse, and so, I am quite sure, have many of you. There is no table we sit at very long that we do not more or less ruin either to ourselves or to someone else. We either talk too much, and thus weary and disgust people; or they weary and disgust us. We start ill-considered, unwise, untimeous topics. We blurt out our rude minds in rude words. We push aside our neighbour's opinion, as if both he and his opinion were worthless, and we thrust forward our own as if wisdom would die with us. We do not put ourselves into our neighbour's place. We have no imagination in conversation, and no humility, and no love. We lay down the law, and we instruct people who could buy us in one end of the market and sell us in the other if they thought us worth the trouble. It is easy to say grace; it is easy to eat and drink in moderation and with decorum and refinement; but it is our tongue that so ensnares us. For some men to command their tongue; to bridle, and guide, and moderate, and make just the right use of their tongue, is a conquest in religion, and in morals, and in good manners, that not one in a thousand of us has yet made over ourselves. [But Christ was such a one.] And much as I would have liked to see how He acted in everything, especially would I have watched Him how he guided, and steered, and changed, and moderated, and sweetened the talk of the table.
Alexander Whyte

Bible – cebuano – Ecclesiastes Chapter 6:1-12.

Index: Cebuano Bible

 

Ecclesiastes 6

[1]
[2]
[3]
[4]
[5]
[6]
[7]
[8]
[9]
[10]
[11]
[12]

6:1 ¶ Adunay usa ka kadautan nga akong nakita ilalum sa adlaw, ug kini mabug-at sa ibabaw sa mga tawo:

6:2 Ang tawo nga ginahatagan sa Dios sa mga katigayonan, kadato, ug kadungganan, sa pagkaagi nga siya dili makulangan alang sa iyang kalag sa tanan niyang gitinguha, apan ang Dios wala maghatag kaniya ug gahum sa pagkaon niini, kondili ang dumuloong maoy mokaon niini; kini maoy kakawangan ug usa ka sakit nga dautan.

6:3 Kong ang tawo manganak ug usa ka gatus ka bata, ug mabuhi sa daghang mga tuig, sa pagkaagi nga ang mga adlaw sa iyang mga tuig modaghan, apan ang iyang kalag wala mabuhong sa kaayohan, ug labut pa siya walay lubnganan; ako moingon nga ang pagkatawo sa dili pa panahon labi pang maayo kay kaniya:

6:4 Kay kini moabut diha sa kakawangan ug moadto sa kangitngitan, ug ang ngalan niini ginatabonan sa kangitngitan;

6:5 Labut pa kini wala makakita sa adlaw ni makaila niini; kini adunay pahulay kay sa usa:

6:6 Oo, bisan pa siya mabuhi sa usa ka libo ka tuig sa makaduha, ug bisan pa niana dili magapahimulos sa kaayohan, dili ba ang tanan moadto sa usa lamang ka dapit?

6:7 ¶ Ang tanan nga buhat sa tawo alang lamang sa iyang baba, ug bisan pa niana ang kahinam dili matagbaw.

6:8 Kay unsay bintaha nga hibatonan sa mabuot labaw kay sa buangbuang? kun unsay anaa sa tawong kabus, nga mahibalong molakaw sa atubangan sa mga buhi?

6:9 Labi pang maayo ang panan-aw sa mga mata kay sa paghisalaag sa tinguha: kini usab kakawangan man ug mao ang paghakop ug hangin.

6:10 Bisan unsa nga diha kaniadto, ang ngalan niini nahatag na sa kanhing panahon; ug hingsayran na kong unsa ang tawo; dili makasukol siya niadtong labi pang kusgan kay kaniya.

6:11 ¶ Sanglit adunay daghanang mga butang nga nagapadugang sa kakawangan, sa unsa man molabaw ang tawo?

6:12 Kay kinsa man ang nasayud kong unsay maayo alang sa tawo sa iyang kinabuhi, sa tanang mga adlaw sa iyang kawang nga kinabuhi nga iyang ginagawi ingon sa usa ka anino? kay kinsa ba ang makasugilon sa tawo kong unsa bay mopuli kaniya ilalum sa adlaw?