Body to the soul: “O my soul, have we got together again after so long a separation? Have you come back to your old habitation, never more to leave? O joyful meeting! How unlike our present state is to what our condition was, when a separation was made between us at death! Now is our mourning turned into joy. The light and gladness sown before are now sprung up. Blessed be the day in which I was united to you, Soul, whose chief care was to get ‘Christ in us the hope of glory,’ and to make me a temple for his Holy Spirit. O blessed Soul, which in the time of our pilgrimage kept your eye to the land then afar off, but now near at hand! You took me into secret places, and there made me to bow these knees before the Lord, that I might bear a part in our humiliation before Him. And now is the time that I am lifted up. You employed this tongue in confessions, petitions and thanksgivings, which now on shall be employed in praising forevermore. You made these sometimes weeping eyes sow that seed of tears, now sprung up in joy that shall never end. I was happily beaten down by you and kept in subjection, while others pampered their flesh and made their bellies their gods, to their own destruction. But now I gloriously arise, to take my place in the mansions of glory, while they are dragged out of their graves to be cast into fiery flames. Now, my Soul, you shall complain no more of a sick and painful body, you shall be no more clogged up with weak and weary flesh. I shall now keep pace with you in the praises of our God forevermore.”
Thomas Boston

Bible – Afrikaans – Rut Chapter 1:1-22.

Index: Afrikaans

 

Rut 1

[1]
[2]
[3]
[4]

1:1 En in die dae toe die rigters geregeer het, was daar hongersnood in die land; daarom het ‘n man uit Betlehem-Juda weggetrek om as vreemdeling te vertoef in die veld van Moab, hy en sy vrou en sy twee seuns.

1:2 En die naam van die man was Eliméleg en die naam van sy vrou Naómi en die naam van sy twee seuns Maglon en Giljon, Efratiete, uit Betlehem-Juda, en hulle het gekom in die veld van Moab en daar gebly.

1:3 En Eliméleg, die man van Naómi, het gesterwe, maar sy met haar twee seuns het oorgebly.

1:4 En hulle het vir hulle Moabitiese vroue geneem; die naam van die een was Orpa en die naam van die ander Rut; en hulle het daar omtrent tien jaar gebly.

1:5 En toe Maglon en Giljon altwee sterwe, en die vrou sonder haar twee seuns en haar man oorbly,

1:6 het sy haar gereedgemaak met haar skoondogters en teruggegaan uit die veld van Moab, want sy het in die veld van Moab gehoor dat die HERE op sy volk ag gegee het deur aan hulle brood te gee.

1:7 So het sy dan haar woonplek verlaat en haar twee skoondogters saam met haar. Maar toe hulle op pad was om na die land Juda terug te gaan,

1:8 sê Naómi aan haar twee skoondogters: Gaan heen, draai om, elkeen na die huis van haar moeder; mag die HERE aan julle guns bewys soos julle aan die dode en aan my bewys het.

1:9 Mag die HERE gee dat julle ‘n rusplek vind, elkeen in die huis van haar man; en sy het hulle gesoen. Maar hulle het hul stem verhef en geween

1:10 en aan haar gesê: Nee, ons wil saam met u teruggaan na u volk.

1:11 Maar Naómi sê: Draai om, my dogters! Waarom sou julle met my saamgaan? Het ek nog seuns in my liggaam, dat hulle julle mans kan word?

1:12 Draai om, my dogters, gaan heen; want ek is te oud om ‘n man te hê. Al sou ek sê: Ek het hoop! en nog vannag aan ‘n man mag behoort en ook seuns baar–

1:13 sou julle in dié geval kan wag totdat hulle groot geword het? Sou julle in dié geval julleself opsluit om nie aan ‘n man te behoort nie? Ag nee, my dogters, want dit is vir my baie bitterder as vir julle dat die hand van die HERE teen my uitgestrek is.

1:14 Toe verhef hulle hul stem en ween weer; en Orpa het haar skoonmoeder gesoen, maar Rut het haar aangehang.

1:15 Daarop sê sy: Kyk, jou skoonsuster het omgedraai na haar volk en na haar gode toe; draai om agter jou skoonsuster aan!

1:16 Maar Rut sê: Moenie by my aandring dat ek u moet verlaat om agter u om te draai nie; want waar u gaan, sal ek gaan; en waar u vertoef, sal ek vertoef; u volk is my volk, en u God is my God.

1:17 Waar u sterwe, sal ek sterwe en daar begrawe word! Mag die HERE so aan my doen en so daaraan toedoen–net die dood sal skeiding maak tussen my en u.

1:18 Toe sy sien dat sy vas besluit het om met haar saam te gaan, het sy opgehou om met haar te spreek.

1:19 En hulle twee het op pad gegaan totdat hulle in Betlehem gekom het. En toe hulle in Betlehem kom, het die hele stad oor hulle in opskudding geraak, en die vroue het gesê: Is dit Naómi?

1:20 Toe antwoord sy hulle: Noem my nie Naómi nie: noem my Mara, want die Almagtige het my baie bitterheid aangedoen.

1:21 Vol het ek weggetrek, maar leeg het die HERE my laat terugkom. Waarom sou julle my Naómi noem, terwyl die HERE teen my getuig het, en die Almagtige my kwaad aangedoen het?

1:22 So het Naómi dan teruggekeer en Rut, die Moabitiese, haar skoondogter wat saam met haar uit die veld van Moab teruggekom het; en hulle het in Betlehem gekom in die begin van die gars-oes.